Πολλές ενδιαφέρουσες παραστάσεις έχουμε παρακολουθήσει από ερασιτεχνικές ομάδες και θιάσους που έχουν ιδρυθεί από ιδιώτες, Δήμους, Κοινότητες ή οργανισμούς. Σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και πανεπιστημιακοί σύλλογοι ασχολούνται με κέφι, μεράκι και αγάπη για την προετοιμασία μιας θεατρικής παράστασης.Τον ευχαριστούμε πολύ όχι μόνο για την κριτική του αλλά και που ήρθε να μας παρακολουθήσει...
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η θεατρική ομάδα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που ξεκίνησε τη δράση της το 1992. Η ομάδα αποτελεί μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Ερασιτεχνικού Φοιτητικού Θεάτρου (μη κερδοσκοπικού και μη κυβερνητικού χαρακτήρα), ο οποίος διοργανώνει το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου.
Στην πολύχρονη δημιουργική παρουσία της, οι φοιτητές έχουν αναμετρηθεί με κλασσικούς και ποικίλους σύγχρονους συγγραφείς μέσα από έργα έντονα κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα : «Θεός» του Woody Allen, «Το Σακάκι που βελάζει» του Stanislaw Statigief, «Βάκχες» του Ευριπίδη, «Το κλουβί με τις τρελές» του Harvey Ferstin, «Άμλετ II» του Sam Bobrick, «Ο Θάνατος» του Woody Allen, «Ο Δίκρανος Ντίσνευ» του Philip Ridley, «Έντμοντ» του David Mamet, «Με δύναμη από την Κηφησιά» των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, «Ωραία φάση» του Λένου Χρηστίδη, «Όλο Σπίτι, Κρεββάτι, Εκκλησία» των Dario Fo – Franka Rame, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» του Dario Fo, «Mort (Άδης)» του Terry Pratchet, «Πυριτιδαποθήκη» του Dejan Dukovski, «Αόρατος θίασος» και «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Salome» του Oscar Wilde, «Ατρείδες εν Συντομία» των Μπαλωμένου – Ριζόπουλου, «Ο Ρόζενγκραντς και ο Γκίλντερστερν είναι νεκροί» του Tom Stoppard, «Ελευθερία στη Βρέμη» του R. W. Fassbinder, «Ο Δράκος» του E. Svarts, «Το παιχνίδι της σφαγής» του E. Ionesco, «Κοίτα τους» του Μ. Ποντίκα, «Camino Real» του T. Williams, «Ο Πρίγκιπας των Λύκων» του Π. Πασχίδη, «Ευρυδίκη» του Jean Anouilh, «Οι Αρχάγγελοι δεν παίζουν Φλίπερ» του Dario Fo, «Ο Ιάκωβος και ο Αφέντης του» του Milan Kundera και «Εντελώς αναξιοπρεπές» του Βασίλη Κατσικονούρη.
Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον και την τελευταία δουλειά της ομάδας που καταπιάστηκε με το «Roberto Zucco» του Γάλλου Bernard-Marie Koltès. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί κάνοντας μια απόπειρα καθαρής και απλής σκηνικής ανάγνωσης κατορθώνουν ν’ αποδώσουν σε ικανοποιητικό βαθμό ένα απαιτητικό κείμενο. Η σκηνοθεσία επέλεξε τη λιτότητα στο σκηνικό χώρο και στα κοστούμια δίνοντας προτεραιότητα στη δυναμική του λόγου.
Το πλήρες άρθρο θα το βρείτε εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου